Pierwszoplanowym obszarem działania ośrodka będzie wsparcie rodzin borykających się z ciężką chorobą przewlekłą jednego z jej członków (zwłaszcza dziecka). Obecnie oferowana przez wiele podmiotów pomoc skupia się głównie na działaniach medycznych. Opieka psychologiczna zapewniana jest zwykle dopiero w okresie remisji lub oferowana rodzinom po stracie bliskiego. Brak jest miejsc, w których chorzy i ich bliscy nabieraliby sił np. w przerwach cyklu chemioterapii. Procedury medyczne i aura szpitala nie sprzyjają relaksowi, który jest tak potrzebny w sytuacji ciągłego napięcia i niepewności.

Sytuacja choroby dziecka, w szczególności choroby przewlekłej lub o złym rokowaniu, jest poważnym wstrząsem emocjonalnym dla całej  rodziny. Zmiany zachodzące w rodzinie dziecka chorego na nowotwór obejmują bardzo wiele obszarów życia rodzinnego:

  1. rodzina przeżywa długotrwały silny stres będący wynikiem nieustannego napięcia emocjonalnego związanego z lękiem o życie i zdrowie dziecka

  2. przeżycia rodziców podobne są do żałoby, której towarzyszą smutek, płacz, drażliwość, pobudliwość, zmęczenie, problemy z pamięcią, koncentracją, kłopoty ze snem itd.

  3. zwiększają się wydatki (leki, badania diagnostyczne, dojazdy do kliniki, noclegi poza domem związane z leczeniem, zapewnienie specjalnej diety, rehabilitacji, prezenty dla chorego dziecka itd.) – co powoduje problemy finansowe rodziny i obniża standard życia wszystkich jej członków

  4. konieczna jest reorganizacja pracy zawodowej, by jedno z rodziców mogło brać udział z dzieckiem w leczeniu i badaniach (czemu towarzyszy spadek dochodów rodziny)

  5. rodzice przeżywają przeciążenie i wypalenie powodowane nadmiarem nowych obowiązków i brakiem czasu na wypoczynek, regenerację sił

  6. dochodzi do zaniedbania emocjonalnego zdrowego rodzeństwa (efekt koncentracji na dziecku chorym – zdrowe dziecko funkcjonuje z konieczności na „drugim planie”)

  7. pojawiają się problemy będące wynikiem błędów wychowawczych  (obniżenie wymagań wobec chorego dziecka, większe przywileje), co też źle wpływa na relacje pomiędzy rodzeństwem

  8. ma miejsce rozdzielenie małżonków w czasie, gdy jedno z nich przebywa w szpitalu z dzieckiem , czemu towarzyszy przejmowanie całości spraw domowych przez drugiego z małżonków (który pracując zajmuje się pozostałymi dziećmi, domem itd.)

  9. zanika życie towarzyskie (brak wyjść na spotkania z innymi, zapraszania gości, wychodzenia do kina itd.)

  10. ma miejsce odkładanie przez rodziców własnych potrzeb „na później” – w tym zaniedbywanie własnego zdrowia i potrzeb duchowych

  11. następuje zmiana planów krótko- i długoterminowych rodziny i poszczególnych jej członków, niepewność jutra (trudności w planowaniu czegokolwiek wobec dynamiki przebiegu choroby)

  12. ma miejsce unikanie bliskości fizycznej pomiędzy małżonkami, tłumienie uczuć, brak jest rozmów o narastających problemach

  13. często szuka się – w sposób destrukcyjny dla siebie – powodu zachorowania (obwinianie siebie, oskarżanie współmałżonka, traktowanie choroby jako kary za grzechy itp.)

W życiu rodziny pojawia się wiele dodatkowych obowiązków związanych z chorobą i leczeniem dziecka, przy jednoczesnym poczuciu narastającego przeciążenia. Taka sytuacja może trwać nawet kilka lat. Po jakimś czasie odkładania na bok spraw trudnych często okazuje się, że wzajemny żal i niezrozumienie wykopały między małżonkami przepaść, którą trudno jest przezwyciężyć. Więź między rodzicami jest podstawą istnienia rodziny – dlatego niestety często choroba nowotworowa dziecka staje się próbą, która małżeństwo przerasta, prowadząc do jego rozpadu.

Aby temu zapobiegać i umożliwić rodzinie przejście z traumatycznych zdarzeń do konstruktywnego przystosowania się do sytuacji – konieczne jest szerokie pozamedyczne wsparcie osób i rodzin przeżywających chorobę nowotworową: duchowe, psychologiczne, społeczne i edukacyjne. Taka właśnie pomoc jest istotą misji Domu Wytchnienia.